XII Rozdział + rozczarowanie

"Boję sie "

*Z Perspektywy Isabell*

Szybkim krokiem przekroczyłam próg szkoły . Miałam dość tego życia , co chwilę się z kimś kłócę , zdenerwowana wyciągnęłam z szafki książkę od matematyki i udałam się do sali gdzie odbywać się będą zajęcia , zajęłam bez żadnego słowa miejsce koło Malika i ze spokojem czekałam na nauczyciela.

Pan Nicolas wszedł zdecydowanym krokiem i zaczął się rozglądać po klasie .

- A Panna Jennifer.? - zapytał , kiedy nie znalazł obiektu poszukiwań

- Niestety zrezygnowała z nauki , musiała wracać do rodzinnego miasta - odpowiedziałam 

- A no tak rozumiem , wielka szkoda , była najlepszą uczennicą - rzekł z uśmiechem nauczyciel i zajął swoje miejsce za biurkiem

- Dumna jesteś z siebie.? - usłyszałam cichy szept Zayn'a

- Słucham.? - spytałam marszcząc brwi gdyż nie zrozumiałam słów chłopaka

- Lubisz ranić innych. - stwierdził

- Pytasz czy stwierdzasz.? Nic o mnie nie wiesz człowieku - warknęłam otwierając książkę na stronie podanej przez Matematyka 

- Wiem więcej niż ci się wydaje - rzekł tajemniczo 

- Czyli co.? - spytałam lecz zamiast odpowiedzi chłopak sie tylko uśmiechnął i zaczął rozwiązywać zadanie 

- Zayn .? - wymówiłam imię chłopaka 

- Spójrz na mnie do cholery - warknęłam szarpiąc go za rękaw .
Chłopak uniósł głowę, gdy  usłyszał skrzypnięcie drzwi i zdziwiony spoglądał na dwóch policjantów, którzy  rozejrzeli się z poważnymi minami po klasie. Ich wzrok stanął dokładnie na mnie, a brwi ze zdziwienia mimowolnie podjechały do góry.  Po chwili powiedzieli coś do nauczyciela co reszta klasy nie była w stanie zrozumieć. 

– Isabello, weź swoje rzeczy i pozwól, że pójdziesz z panami – powiedział ze stoickim spokojem, a ja zdezorientowanym wzrokiem spoglądałam dookoła, szybko zgarnęłam swoje rzeczy, zerkając na Zayn’a to na resztę. Funkcjonariusze spoglądali na mnie uważnie. Nie wiedziałam co się działo, a co gorsza za co miałam iść z nimi. Połknęłam głośno ślinę i ruszyłam w stronę mężczyzn. 
– Mogłabym dowiedzieć się o co chodzi, że panowie zabierają mnie tuż na początku lekcji? 
Mruknęłam niezadowolona i obojętnym wzrokiem zlustrowałam ich ubrania. Szli w milczeniu co mnie jeszcze bardziej napawało złą energią. Byłam zdziwiona, a równocześnie zobojętniała. 
– Powiemy ci wszystko na komisariacie, panienko – odezwał się jeden swoim męskim, pociągającym nieco zachrypniętym głosem. Zacisnęłam wargi w wąską linię, a dłonią zmierzwiłam swoje średniej długości czerwonawe włosy.
Obniżyli moją głowę tak abym nie uderzyła o dach samochodu i władowali mnie do biało -granatowego radiowozu .  Jechaliśmy w ciszy słuchając rytmiczne dudnienie silnika. 
Policjanci zaparkowali swój pojazd przed komisariatem , po czym obeszli dookoła wóz i otworzyli drzwi od mojej strony 
- Co za dżentelmen - rzekłam podirytowanym głosem i wysiadłam bez niczyjej pomocy , poczułam mocne ściśnięcie w okolicach nadgarstków , kiedy spojrzałam w prawą stronę ujrzałam jednego z władz trzymającego moje ręce.
- Wolałabym kajdanki mniej boli - warknęłam czując ogromny ból , mężczyzna poluzował uścisk i zaprowadził mnie do sali przesłuchań .
Znajdowało się w niej ciemno brązowe biurko na którym ustawiony był telefon stacjonarny , kalkulator , lampka która oświecała zbrodniarzy , malutki notesik oraz długopis , natomiast za biurkiem siedział mężczyzna koło czterdziestki . Usiadałam na przeciwko niego pewna siebie , po czym założyłam nogę na nogę i spojrzałam na niego aby dowiedzieć się za co zostałam aresztowana 
- Panna Isabell.? - spytał wpatrując się w notatki
- No raczej , dlaczego zostałam zatrzymana.? - spytałam robiąc z rąk tak zwany koszyczek i nachyliłam się opierając dłonie o biurko 
- To ja tu zadaje pytania , czy mieszka pani na ulicy Abbey Road.? - spytał poważnym tonem 
- Tak chcę się Pan bawić.? Ok , nie odpowiem na żadne pytanie bez mojego adwokata - rzekłam stanowczo uśmiechając się do starszego człowieka
- W takim bądź razie jesteś zatrzymana aż do wyjaśnienia sprawy - odwzajemnił mój fałszerski uśmiech 
- Ty chyba sobie jaja robisz - syknęłam 
- Nie takim tonem i nie wydaje mi się abyśmy mówili sobie po imieniu , chłopcy weźcie ją - zwrócił się do swoich poddanych , którzy chwycili mnie za ręce ciągnąc do wyjścia 
- Mam chyba prawo do adwokata i jednego telefonu - powiedziałam przed wyjściem 
- To nie Ameryka dziewczyno - zaśmiał się komisarz i wziął łyka swojej gorącej kawy 
Wyszłam z dwoma młodymi dość mężczyznami. Byłam ciekawa co tutaj robili i dlaczego wybrali sobie taką pracę, a nie inną, chociaż po co mi to wiedzieć? Westchnęłam cicho pod nosem. 
– Może delikatniej? Nie jestem szmacianą lalką, kotku – zamruczałam do jednego z nich, który miał nie więcej niż dwadzieścia trzy lata. On spojrzał na mnie swoim obojętnym wzrokiem, a ja uśmiechnęłam się łobuzersko. Skoro miałam być zatrzymana, to chciałam mieć choć trochę zabawy. 
Nie odezwał się, tylko patrzał na drogę którą pokonywaliśmy i na mnie, bądź na swojego kolegę, który oczy miał roześmiane. Gdyby ktokolwiek wiedział, że potrafię czytać z oczu. Miało to swoje plusy i minusy. Dotarliśmy, a jeden stażysta oddalił się bezpiecznie, na co spojrzałam na dwudziesto-trzylatka z niemą pretensją, iż nie chce mnie puścić. Na mojej twarzy gościł nadal uśmiech. Przybliżyłam się do niego i zbliżyłam twarz do jego. 
– Kochanie, pomożesz mi może? – szepnęłam mu na uszko, muskając je delikatnie ustami, w zamian usłyszałam cichy pomruk. Spojrzałam w jego szare tęczówki i obdarzyłam go szerszym uśmiechem. 
Kiwnął ledwo zauważalnie głową i podał mi telefon. Odetchnęłam z ulgą i spojrzałam na niego z wdzięcznością. Wybrałam szybko numer do Zayn’a, który mógł przecież nie odebrać – był na lekcjach. Zawarczałam cicho i przymknęłam oczy ze zdenerwowania. 
– Co chcesz, Is? – mruknął do słuchawki ciepły głos mojego przyjaciela. 
– Pomóż mi… – wymruczałam nieco zachrypniętym głosem. – Jestem na komisariacie, proszę… 
Dodałam i wzięłam głęboki oddech. Od niego zależało czy wyjdę z tego cało czy też nie. 
– Nie wiem, Isabella, nie wiem – powiedział i rozłączył się. 
Poczułam się bezradna i nieco zdezorientowana, co się ze mną stanie? Oddałam stażyście telefon mówiąc krótkie ‘dzięki’ i zamknął mnie w tymczasowym „nowym pokoju”.
- Nudzi mi się , macie tu laptopa.? - spytałam podchodząc do krat 
- Oczywiście , darmowe spa też ci możemy zaoferować - odburknął 
- Ile ja tu już jestem.? - spytałam 
- 10 minut - odpowiedział wpatrując się w szarawą ścianę 
- Interesujący kolor , chyba sobie na taki pokój przemaluję - westchnęłam siadając na swoim dotychczasowym łóżku. 
Podniosłam głowę kiedy usłyszałam przekluczające się drzwi 
- Jesteś wolna - powiedział mężczyzna który niedawno zadawał mi  wiele pytań 
- No nareszcie , mogę chociaż wiedzieć dlaczego siedziałam w tym brudnym miejscu.? - spytałam unosząc brwi ku górze
- Byłaś oskarżona o handel narkotykami - mruknął 
- Skąd wzięliście informacje że mogłabym to być ja.? - spytałam wychodząc po za salę 
- Byłaś już raz o to oskarżona , ale nadal będziemy mieć na ciebie oko , a teraz idź podziękować chłopakowi że się za ciebie wstawił - rzekł otwierając bramę do wyjścia . 
Uśmiechnęłam sie delikatnie kiedy ujrzałam Mulata ubranego w czarną bluzkę z logiem Nirvany , na to miał narzuconą jeansową kurtkę i beżowe rurki , rzuciłam się w jego kierunku i z całej siły uwiesiłam na szyję
- Dziękuje - wyszeptałam do jego ucha 
- Spoko , a teraz pojedziemy do mnie i powiesz o co w tym wszystkim chodzi - rzekł chwytając mnie za rękę i zaprowadził do Auta Niall'a.
Podjechaliśmy pod wielki apartamentowiec , po czym wysiedliśmy z niego i pojechaliśmy na górę tak aby znaleźć się przed mieszkaniem chłopaka.
- Zayn - podbiegła do nas mała dziewczyna przytulając Mulata 
- Safaa to jest Issabel , Is to moja siostra - przedstawił nas
- Część miło ciebie poznać - uśmiechnęłam sie promiennie do dziewczynki podając prawą dłoń 
- Hej - powiedziała nieśmiało chowając się za bratem 
- Safaa idź do siebie , a ja chcę porozmawiać z koleżanką - rzekł Zayn i zaprowadził mnie do swojego pokoju . Usiedliśmy na wygodne łóżko i zaczęliśmy rozmowę .
- Dlaczego cię zamknęli ? O co tu chodzi.? I skąd sie wzięły narkotyki u ciebie w domu.? - zaczął zadawać wiele pytań .
- Zaraz ci wszystko wytłumaczę - uśmiechnęłam sie wpatrując się w jego ciemne tęczówki i wbiłam sie w usta zdziwionego Malika.

***

Możecie stwierdzić że jestem Chamska ale cóż. Pod ostatnim rozdziałem było 7 komentarzy z tego samego komputera . Straciłam wiele czytelników takich jak Alex . Ale też zyskałam nowych jak Monisia.xx 

Na GG informuje 35 osób , na TT 10 osób a na Fb 44 .

Dlatego na dzień dzisiejszy to jest ostatni rozdział. Jeżeli pod tym rozdziałem się postaracie to wtedy dodam nowy rozdział nawet jutro , jeśli nie no cóż .! 

Przepraszam i dziękuje wszystkim którzy komentują Kocham was dzióbki <3

I dziękuję Oliwi za pomoc <3 :)